Nereye Kadar BİR İKİ

                                                                                                       Hayat satranç oyununa benzer,

                                                                           çok kez şah edersin fakat bir kez mat edersin.

Üç,dört,beş,altı...

                           Bakar mısın bu çaresizliğe nedir bizi bu kadar  gaflete düşüren.En geriye gidelim,anne karnından çıktığımız ilk dakikadan itibaren aslında zorluk başlıyor.Acıkıyoruz ağlıyoruz,altımız ıslanıyor ağlıyoruz,bir yerimiz ağırıyor ağlıyoruz,kendimizi ifade etmek istiyoruz ağlayarak ifade etmeye çalışıyoruz.İfade etmek;biraz daha büyüdüğümüzde ise emeklemeye başlıyoruz.Ben emeklemeden yürüyenlerdenim Validem öyle diyor.Bir yerleri karıştırmaya başlıyoruz bir yerden destek alıp,yürümüye çalışıyoruz lakin bir de bakıyoruz,bir anda kendimiz yerde buluyoruz.Hayda ben niye düştüm yahu oysaki tutunmayı öğrenmiştim neden bıraktığımda düşüyorum.Bu işte bir iş var hadi bakalım.

                        Emeklemeyi,tutunmayı,öğrendik hafif bir şekilde kendimizi izah etmeyi de öğrendik.Oh be kurtulduk artık istediğimizi yapabiliriz.Biri bir şey mi fısıldadı.Dostum serüven yeni başlıyor,ne serüveni yahu,bir pazartesi sabahı bir güzel hazırlanmış yeni kıyafetler,hadi attaya gidiyoruz.Ben uyuyordum yahu...Yok öyle yağma.

                      Bir kapı açılır şirin bir abla bu kim yahu tatlı bir ablaymış...Kapıdan içeri girdiğimizde ise bir grup çocuk ne oluyor yahu,hayırdır gençler parti mi var.Baba anne nereye...Alo beni nereye bırakıp gidiyorsunuz.Abla elimden tuttu pamuk gibi elleri vardı.Beni sınıfın ortasına götürdü,arkadaşlar yeni arkadaşınız Hayrettin`e hoş geldin yok mu?Bir anda hoş geldin diye bağırıdılar.Ben şok,o arada güzel bir kız vardı Çiğdem kızıl saçlı beyaz tenli...Neyse konuyu dağıtmayalım.İlk gün iki üç kağıt verdiler,nedir bu...Ev ödevi o ne oluyor tam olarak.Evde yapman gereken sorumlulukların,yaa siz  ne diyorsunuz,hey ben türkçe konuşuyorum.Ev ödevi,sorumluluk nedir bunlar.Anne baba bari siz bir şey söyleyin beni dinleyen kimse yok mu?

                                          

                  Hadi gel eve gidelim dedi annem,eve gidelim de bunlar nedir.Eve gittik ailecek yemek yedik,ardından babam elinde kağıtları getirince hadi bakalım ödevlerimizi yapalım.Hadi bakalım dedi,renkli kalemleri getirdi ardından şekilleri boyamaya başladık baya eğlenceliydi.Kreşe karşı daha çok ilgim arttı da.Lakin ömür işte bu su gibi akıp gidiyor.Bir de baktım ki bu kez pazartesi sabahı değil de,pazar günü öğlenden sonra yine hazırlandık nereye gidiyoruz.Okul formanı almaya,derken ne diyorsunuz yaa.

           Ve bir Pazartesi sabahı saat 9:00`da annem kaldırdı.Önce güzel bir kahvaltı ardından bir duş pamuk gibi oldum.Öğle vaktine yakın formamı giydirdi annem,okul yolunu tuttuk.Okul kapısından içeri geçerken kocaman bir bina ve koca koca insanlar.Çok korkmuştum,annemin elini sıkıca tuttum.Annem bir adamın yanına doğru beni götürdü,iri cüsseli saçlarını kabartmış bir bıyık bırakmış.Annem ile bir şeyler konuşuyorlardı,bir anda eğildi ve elini uzattı merhaba yakışıklı,nasılsın-dedi.Asaf öğretmen.

         Bir merhaba ile başladı.Bazı anlar vardır ki,efsane bir giriş yapmak istersiz.Uzun soluklu bir ara vermişizdir veya yeni bir başlangıç yapmak istemişizdir istenilen koşullar elverişli değildir.Zaman veya durumu ayarlayamaya biliriz.

       Bazen de öylesine giriş yaparız ki bir anda patlar.Zaman ve durum gözetmeksizin.O kadar da fırsat kollamadan akışına bırakarak bir anda gerçekleşen o anlar.

        Hayat; beş harfli bir kelimedir lakin şöyle bir ahval vardır ki,bizler bu kelimeyi bir sınava veya bir maça benzetiyoruz.Genel anlamda baktığında ortak bir benzetmedir,ama burada ki mühim konu bu maçı veya sınavı nasıl bitirdiğimiz...Başlangıç,gelişme önemlidir lakin sonuç...

       Yıldız abla ile bitirmek istiyorum.Bir,iki,üç,dört tamam daha da katlanmam.